Ik heb meerdere keren geschreven over vrienden die ik mis. Paul, Pieter, Anna, Walter om er maar een paar te noemen. Door de tijd heen zijn er gaten in mijn leven ontstaan die niet meer gevuld kunnen worden.

De afwezigheid van Mauro heeft een groot gat in mijn leven geslagen. Ik weet niet waarom ik de laatste tijd zo vaak aan hem moet denken. Ik ben verdrietig en boos. Het komt en gaat. Er zijn veel verhalen te vertellen, te veel.
Ik ben geen expert in architectuur, ik ben dol op wat hij heeft ontworpen en gebouwd, maar dit zal meer een eerbetoon zijn van een buitenstaander, gericht op de geweldige vriend die hij was.

Ik ging in 1980 met een beurs naar Florence.

Via vrienden in Amsterdam kon ik daar twee mensen ontmoeten. Dankzij een van hen ontmoette ik Mauro. Hij was een sleutelfiguur in een groep van voornamelijk architectuurstudenten, die ik frequenteerde. Van het begin af aan konden we het goed met elkaar vinden (ik werd min of meer geïntegreerd/geaccepteerd door de 'top' van de groep, hoefde me niet omhoog te werken). Naast zijn passie voor architectuur hield hij van de schilderkunst en als een gekke Nederlandse schilder moet ik indruk op hem hebben gemaakt.

Na een jaar vertrok hij naar Parijs om te werken.

Ik heb altijd moeite gehad om een goede plek te vinden waar ik kon wonen en werken. Ik heb een tekst geschreven over de eerste jaren, klik op de afbeelding van de stad om naar de tekst te gaan.

In het tweede jaar nodigde Paolo (klik op zijn naam voor meer informatie), een goede acteurvriend, me uit om in zijn woonkamer te werken. Het appartement was groot, hij woonde er met Francesca en Sandro. Het was vroeger de plek waar Mauro had gewoond.

Tijdens een van Mauro's bezoeken aan Florence belde hij aan, wachtte buiten tot ik zag wie er was en gebaarde (de pose van de dansers imiterend) dat hij een schilderij van mij wilde kopen. Het was het eerste 'grote' schilderij dat ik in Italië verkocht.

Ik ging hem in Parijs bezoeken. Nadat ik mijn koffer bij hem had achtergelaten, gingen we lunchen. Giovanna was er ook. 'Hij moest snel weer aan het werk', ik bleef alleen met Giovanna achter, dus later die dag haalde ik mijn koffer op en bleef de rest van mijn vakantie bij Giovanna. Dit was typisch Mauro... als de 'leeuw van de groep' organiseerde hij de vrienden, 'zorgde voor ze’.

Ik herinner me nog dat hij altijd een exemplaar van de Corriere della Sera in zijn achterzak had.

Hij kwam terug naar Italië en begon te werken voor het architectenbureau Gregotti Associati in Milaan. Ik keerde terug naar Amsterdam en bezocht hem regelmatig in Milaan. Hij was een van de grote promotors van mijn werk. Ik maakte veel nieuwe vrienden bij dat bureau (Sergio is nog steeds een goede vriend: klik op zijn naam om naar zijn website te gaan). Voordat ik het bureau betrad, moest ik tot tien tellen en diep ademhalen, want veel jonge architecten wilden mijn werk kopen. Ze besprongen me om de presentatiemap te bekijken, gevuld met wat ik had geschilderd.

Mauro kocht een paar 'belangrijke' schilderijen van mij. Hier zijn er twee.

We hadden lange gesprekken, hij had alles gelezen, wist alles, had een geweldig gevoel voor humor en was het voorbeeld van een heel, heel fatsoenlijk mens, een gouden ziel. Hoe vaak heb ik hem niet gezegd dat ik de perverse katholiek was en hij de correcte calvinist... Hij was echt iemand om tegenop te kijken.

Hij was in staat tot gekke dingen. Op een avond bezochten we Walter met een paar vrienden. Toen we uit de parkeerplaats manoeuvreerden, kwamen we achterstevoren op straat terecht, dus reed hij de hele vijf minuten achteruit naar huis. Niet iedereen voelde zich veilig.

Jaren later bezocht ik Milaan met mijn moeder en logeerden we bij hem. Er was een geweldige klik tussen Laura, de vrouw van Mauro, en mijn moeder.

Als hij de kans zag om me uit te nodigen voor een van zijn projecten, greep hij die.

De eerste grote kans was toen hij de San Ireneo-kerk in Milaan ontwierp. Ik leverde de schetsen voor de plafondschilderingen van de kapel.

Elf jaar heb ik met de priester van de parochie gepraat. Uiteindelijk was er 'niet genoeg geld'. De priester stelde voor om met heel goedkope materialen te schilderen en deed nog meer belachelijke suggesties... Mauro voelde zich er erg schuldig over, ook al was hem niets te verwijten.

De jaren gingen voorbij en ik ging in Barcelona wonen. Ik kreeg de opdracht voor een serie portretten voor het Jumeirah Emirates Towers Hotel in Dubai. Laura en Mauro bevonden zich onder 'slachtoffers'.

Op een dag zat ik in de bus en belde hij met de mededeling dat we gewonnen hadden!

Wat gewonnen? De nieuw te bouwen kerk in Modena! En het geld was er! Hij had alles voorbereid zonder mij erbij te betrekken. Dus ging ik met de priester praten om mijn (snel geïmproviseerde ideeën, gemaakt in Mauro's studio) schetsen voor de kunstwerken te laten zien en een paar jaar later (tussen 2006 en 2008) maakte ik de werken voor de Gesù Redentore.

Het was een geweldige periode in mijn leven (klik op de afbeeldingen van de kerk om de documentaire over het ontstaan van de werken te bekijken). Gala, mijn dochter, werd geboren kort voordat ik begon met werken en zoals een vriend in Barcelona zei: ‘als een kind geboren wordt, draagt het een brood op de rug’, wat betekent dat het voorspoed brengt op het werk.

De opdracht was een droom (mijn mooiste werkervaring tot nu toe); naast de samenwerking met Mauro was het team (priester en aannemer) ook geweldig om mee samen te werken.

Om te laten zien waar hij het over had, hoe hij dingen wenste, sleepte hij me bijvoorbeeld naar de Orangerie in Parijs. Daar zei hij dat de echte ruimte niet de zaal was, maar de schilderijen. Wat hij duidelijk wilde maken, was dat ik de ruimte van de kapel moest overheersen, een schilderij moest maken dat zo sterk was dat het de echte ruimte teniet deed.

Na deze drukke periode heb ik Mauro nog vele malen bezocht en hem zien was altijd een feest.

De foto onder rechts toont ons voorbereid op regen en op weg om nieuwe gebouwen en zijn laatste in Milaan te bekijken.

Ik herinner me een geweldig nieuwjaarsfeest in Frankrijk met hem, Laura (zijn vrouw) en vele anderen.

Er zijn te veel mooie herinneringen.

Toen werd hij ziek en was het plotseling voorbij (was dit in 2022? Ik ben zo slecht met cijfers en jaartallen). Ik woonde in Utrecht en zag geen echte mogelijkheid om hem voor het laatst te bezoeken. Ik had het gevoel dat ik hem alleen moest laten, met Laura en Huan zijn leven in waardigheid en vrede te laten beëindigen. Ik wilde hen niet storen. En wat viel er nog te zeggen of te laten zien? Hij belde me voor de laatste keer en zei dat we elkaar snel weer moesten zien als hij zich weer wat beter voelde. Gala was aanwezig tijdens het gesprek, dus voor mij was het totale verwarring.

Ik ging naar Milaan voor de uitvaartdienst. Er waren veel mensen. Zoals een vriend zei: voor velen was hij een baken waarop men navigeerde. Heel waar. Toen ik de kist zag, kon ik me moeilijk voorstellen dat zijn lichaam erin lag. Ik kon het niet geloven. Ik kon het niet accepteren.

Milaan is niet meer hetzelfde voor mij.

Het spreekt voor zich dat hij me heeft geholpen bij mijn waardering voor moderne architectuur. Hij heeft me ook laten zien hoe je moet leven.

Klik op de afbeeldingen om naar zijn website te gaan.

Ik heb een eerbetoon geschilderd; ik mis hem. Klik op de afbeelding om naar de afbeelding op de website te gaan. Ik hoop dat Laura het ooit zal accepteren.

Klik op de afbeelding om naar de afbeelding op de website te gaan.

Barcelona, 24 mei 2025.