Ik schreef al over de galerie, nu verruim ik de blik.

Ik heb in veel verschillende galeries in verschillende landen geëxposeerd. De meest exotische galerie moet ‘L ‘HOMME QUI RIT’ in Brussel, België zijn geweest.
In België was het surrealisme groot. Ze hebben een voorliefde voor het vreemde en mysterieuze. Denk maar aan Magritte, Ensor, Delvaux en Frits van den Berghe.

Op zoek naar meer Belgische surrealistische kunstenaars (vier zijn niet veel) vond ik Jane Graverol. Wat een ontdekking! Helaas, zelfs nu worden vrouwen nog steeds vergeten...

Over de vogels gesproken… Ik schreef een tekst over de verschillende paradijsvogels die de galerie bevolkten: 

...Er was de uitgever van kunstboeken. (Helaas geen foto).
Hij was altijd uiterst voorkomend tegen het vrouwvolk. Zeker tegen de moeder van de graaf (de eigenaar van de galerie). Zij immers had het geld.
Zijn uiterlijk leek permanent in de steigers te staan.
Blauw geblazerd, geparfumeerd en met rouge op de wangen was hij een uitroepteken op welke opening dan ook. Zijn gebit was een chaotische verzameling van tanden, die elk hun best deden de juiste plaats op de kaak te veroveren. Op het hoofd droeg hij een onvaste Warhol pruik...

Maar er waren er zoveel meer. Wilt u de hele tekst lezen, klik dan op onderstaande afbeelding.

Ik werd aan de galeriehouder voorgesteld door Nat Neujean, een Belgische beeldhouwer. Een monument van een man van wie ik veel heb geleerd. Hij was verre van een surrealist, hij was een man die met beide benen op de grond stond, beter nog, op een rots. Ik ontmoette hem in Florence, maar dat is een ander verhaal (als ik ooit de loterij win, wil ik dit beeld van hem kopen).
Om naar mijn eerbetoon aan Nat te gaan, klik op onderstaande afbeelding.

Ik kan me niet herinneren hoeveel exposities ik in de galerie had voordat deze werd gesloten. Het was het altijd een gedoe om betaald te krijgen, ook toen ik veel verkocht. Het droeg bij aan de surrealistische sfeer, de geur van Brussel.

Dat de galerie sloot was omdat Louis, de eigenaar, ook schilderde. Hij vertrok naar Marokko, concentreerde zich op schilderen en is helaas niet zo gek lang geleden overleden (2024). Veel te jong.
Hier een afbeelding van een van zijn werken en van hem.

Enkele werken die ik tentoonstelde in ‘L’HOMME QUI RIT’:

alle drie de werken op papier: ‘THE SFINX’, ‘DE GROTE SHOW’ en ‘ROMEO AND JULIA’.

alle drie olieverf op doek: ‘HAND EN BOL’, ‘PAPEGAAIETULPEN’ en ‘ZWEVEND MANNELIJK NAAKT’.

Hoewel meerdere een al wat surrealistische smaak hadden is het schilderij dat ongetwijfeld het beste bij de galerie paste ‘HET BAD DER DWAZEN’ . Voor goede tweede komt ‘HET FAMILIEAQUARIUM’ in aanmerking.

olieverf op doek: ‘HET BAD DER DWAZEN’.

olieverf op doek: ‘HET FAMILIE AQUARIUM’.

Dat was toen. Door de jaren heen was voor mij het belangrijkste me te concentreren op hoe ik moest schilderen en niet op zo zeer wat. Het mysterie moest meer liggen in hoe het beeld tot stand kwam (ondermeer de spanning tussen realisme en abstractie) en niet in wat de symbolische boodschap zou kunnen zijn (lieg ik hier niet een beetje?).

De laatste tijd ben ik meer op zoek naar verhalen om te vertellen. Verhalen van het onderbewuste of buiten de logica. Surrealistische verhalen?

In mijn schetsboekjes heb ik wel al jaren mijn fantasie de vrije loop laten gaan. Alles mag, hoe vreemder hoe beter. Daar is het onderwerp soms dat wat de schets typeert en niet het hoe.

Ik geef toe: soms werd een schets een schilderij.
Twee voorbeelden: ‘HAND IMITEERT MOND’ (schets met dezelfde naam) en ja, ‘HET FAMILIEAQUARIUM’ (schets heet ‘HERRIE IN HET FAMILIEAQUARIUM’) verkocht in Brussel.

In mijn schetsblokken dwarrel ik dus overal heen, alle deuren kunnen geopend. Surrealistisch, grappig, gek, noem maar op. Ik let dan vaak niet op hoe de schets tot stand komt. Dat leidt alleen maar af terwijl ik de gedachtenkronkel achterna moet.

Ik vrees dat sommige van mijn schetsen nooit een volwaardig schilderij kunnen worden. Aan vele ontbreekt het gewicht om in een solide werk te worden omgezet. Het zijn soms te literaire oprispingen of te onbetekenende gedachtesprongen.

DE TOILETMAN, EEN CLOSET CIRCUIT - EEN KROKODIL MET ZOENLIPPEN - DENKEN AAN ZIEL DIE HET LICHAAM VERLAAT, 'DOE IK'.

'IK HEB M'M BILLEN OP MIJN RUG GETROKKEN, GAAT UW GANG' - DE SNELHEIDSLIMIETDOOS, 'IK WIL SNELLER!' - DE PREEKSTOELJEANS - 'IK HEB DE PAARDEN OP DE HEUVEL GEZET, JIM.'

Er is het hoofdstuk op de site waar die schetsen te zien zijn. Klik op de laatste serie schetsen om naar dat hoofdstuk te gaan. Het gaat mij om verwondering.

Daarom ben ik niet geïnteresseerd in artiesten als Banksy. Allereest heeft zijn werk niets met schilderen te maken. Er is een totaal gebrek aan speelsheid, het is qua weergave de totale saaiheid ten top.
En daarnaast is alles zo moralistisch, zo prekerig. Het is commentaar, geen verwondering.

Dat is tegenwoordig mode; je moet politiek correct zijn. Ik ben wars van alle nieuwe preutsheid. Ik wil juist speelsheid, ook al kan die beangstigend of politiek incorrect zijn (schilderijen doden niet). In die zin zou je kunnen zeggen dat ik de omgekeerde versie van Caravaggio poog te zijn.

Ik wil dat mijn schilderijen schilderijen zijn en geen goedkope illustraties van een moralistisch ‘grappig’ of gek idee. Ik verbaas me over de wereld en wil daarvan kond doen meer dan dat ik die sturen wil met mijn preken.

Deze schets heb ik jaren geleden gemaakt. Van Jane Graverol had ik nog niet gehoord.
Is de vogel gevlogen? Of is de vrouw gevlogen?

DE VROUW VERGAT HAAR VAGINA OP DE STOEL... (gemaakt in 1993?)

De gekke jaren lijken nu ver weg. Misschien omdat ik niet meer zo gefascineerd door het echte gekke leven ben. Ik heb mijn deel gehad. En misschien zijn de tijden veranderd.

Ben ik een kluizenaar geworden of een voyeur? Ik verbaas me nu meer over het grote mysterie, dat wat niet te beredeneren valt. Datgene wat zich aan de andere kant van ons leven bevindt.

Voor het gekke leven op aarde, de feesten, klik op de afbeelding hieronder.